Een bijzonder verhaal over Bruce

Ik wil graag een bijzonder verhaal met je delen. Het gaat over Eline en Bruce. Ik ben ervan overtuigd dat je niet het paard krijgt wat je wilt, maar wat je nodig hebt. Dit verhaal is daar een heel mooi voorbeeld van in mijn ogen.

Het laat zien wat een ontwikkeling mens en dier kunnen doormaken op het moment dat zij zich van bepaalde zaken bewust worden. Bruce heeft Eline een hele duidelijke spiegel voorgehouden. Eentje waarin hij liet merken dat de wereld van onder dwang presteren niet voor hem weg gelegd was en als zij hem wilde laten presteren dat onder andere voorwaarde moest.

Eline is zo stoer geweest een andere afslag te nemen en dat heeft haar al veel leermomenten en inzichten gebracht. Verder vind ik haar een voorbeeld omdat zij zich bewust is van het grote geheel. Alles moet met elkaar in balans zijn. Het is niet alleen de training, een goede osteopaat of een perfect zadel. Alle facetten (inclusief jezelf!!!) tellen mee en hebben invloed. En dat is misschien wel het belangrijkste waar zij zich bewust van is geworden....

Eline verteld:

Van nature ben ik zo'n 'doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoeg' ruiter.
Een tandarts bij je paard halen vond ik al heel wat, laat staan al die 'zweverige' dingen als een ostheopaat of een chiropractor ofzo. Een paard moest gewoon lopen en deed 'ie dat niet, dan moest ie 'op z'n donder'.
Afijn, toen kocht ik mijn eerste paard: Bruce Almighty. Een zoon van Olympic, afstammeling van Oscar. Een superlief dier, maar niet het makkelijkste bloed. De ambitie was: binnen drie jaar M2 dressuur en dan het paard weer verkopen.

In het begin was het een superleuk paard om te rijden. Mooi in de krul, lekker voorwaarts, niets aan de hand. Maar naarmate de training vorderde en de druk werd opgevoerd, ontstonden er steeds meer haperingen.
Bruce bokte meer, was niet meer constant aan de teugel, begon onregelmatig te lopen en werd steeds 'korter' in zijn achterbeen. Ik ging op zoek wat er aan de hand was. Ik was toen al zover dat ik een goede zadelmaker en een goede osteopaat had, maar er was meer aan de hand.

Via internet vond ik de Atletische Rijkunst. Er ging een wereld voor mij open, dít was de oplossing. Monique en ik gingen aan het werk, en ik begon steeds meer te begrijpen dat Bruce erg scheef was (links gebogen) en ik dat in mijn rijden versterkte, waardoor het steeds moeilijker werd om lekker te lopen. We gingen met sprongen vooruit, maar ik was nog niet helemaal overtuigd van de klassieke rijkunst. Monique kon mij nog niet van de sporen af krijgen. En met de stress van een wedstrijd in het vooruitzicht, ging ik toch weer oud gedrag vertonen.

Tot op een moment dat Bruce compleet blokkeerde. Hij wilde niet meer de bocht door, bokte en steigerde alleen maar. Wat was er aan de hand? Dit paard was alleen nog maar goed voor de slacht! Hoe was dit mogelijk?
Dát was voor mij het moment om het roer compleet om te gooien. De sporen gingen af, ik sprak met mijzelf af dat ik nét zolang zou zoeken naar therapieën of artsen tot ik wist wat er aan de hand was. En er was nogal wat aan de hand.

- de osteopaat (Margritta Holtman) constateerde een flink maagprobleem en adviseerde allereerst een bioresonantie uit te laten voeren.
- de bioresonantie wees uit dat Bruce 8 bacterien, 1 virus, 6 parasieten en 5 schimmels had. Ook waren er problemen bij de spieren (snelle verzuring) en gewrichten (onvoldoende hyaluronzuur). Geen wonder dat Bruce zich niet goed voelde!
- ik heb in overleg met de osteopaat de voeding aangepast om de maag zoveel mogelijk te ontzien.
- vervolgens heb ik Yvonne Sidorak (masseur Jack Maegher) gevraagd om de verzuring in de spieren aan te pakken. Zij gaf aan dat Bruce eigenlijk te lang een te hoog stressniveau had gehad. Hij was erg over zijn eigen grenzen heen gegaan te zijn. Ik werd mij ervan bewust dat ik te snel heb gewild en dat hij dat gewoon niet aankon.
- ik ben met mezelf aan de slag gegaan. Waarom heb ik die enorme drang om te presteren? Ben ik mentaal gezond genoeg om mijn paard de goede dingen te leren? Ben ik lichamelijk ook fit genoeg om mijn paard de dingen te vragen die ik van hem vraag?
- Er bleek nog een flinke blokkade in de lendenen te zitten, waardoor Bruce niet kon verzamelen. Hiervoor ben ik bij de chiropractor (Arthur Asveld) geweest. Arthur constateerde dat Bruce ook nog een hanetred had. Dat kon er ook nog wel bij!
- Enkele weken geleden heb ik voor het eerst een tandarts gehad, die behandelt op de elektronische manier. Daaruit bleek dat Bruce zijn tanden scheef versleten had, waardoor hij niet goed in balans kon lopen. Omdat dit zo ver achterin zijn gebit is gebeurd, hebben de voorgaande tandartsen (handmatig vijlen) dit niet geconstateerd.

Door zowel van binnenuit als van buitenaf te behandelen, is Bruce weer opgeknapt. Ik heb Monique de Rijk hard nodig als gids in de wereld van klassieke rijkunst. Ik ben ervan overtuigd dat wat je ziet op dressuurwedstrijden niet de juiste manier is, maar tegelijkertijd gebruik ik nog wel steeds van die korte termijn trucjes. Gelukkig is Monique hier heel scherp op en houdt ze mij op het rechte pad. Bruce heeft nog extra steun nodig. We blijven vier keer per jaar naar de osteopaat gaan, ondersteund door periodiek massage. Bruce loopt helemaal regelmatig, soepel over de rug, hij is lekker voorwaarts, de hanetred is zo goed als verdwenen door het verticale evenwicht en op de allereerste wedstrijd na twee jaar hadden we meteen alweer een winstpunt. Maar veel belangrijker nog: wij hadden ontzettend veel lol op concours. En dát was écht lang geleden. Die winstpunt kan me dan eigenlijk gestolen worden....

We zijn op de goede weg om een hecht team te worden! Plezier en teambuilding zijn nu mijn ambities geworden. Dat is veel gezonder voor Bruce en veel leuker voor mezelf. Je moet lol hebben in de weg er naartoe. Je bent het meeste energie kwijt aan de training, zorg dan dat elk uur met je paard een feestje wordt. Daarvoor rijdt je toch paard? Het winnen van een prijs is slechts een momentopname, daar kan het leven gewoon niet om draaien.

Eline Faber en Bruce