Euphoria en Wilma

Euphoria (Ad) is gelukkig in goede handen terecht gekomen, anders had het wel eens vervelend af kunnen lopen voor deze merrie. Ze is het type paard wat goed voor zichzelf op komt, maar helaas word dat in de paardenwereld wel eens verkeerd opgevat.

Na het overlijden van mijn vorige 23 jaar oude merrie die ik 18 jaar heb gehad, zijn we na 4 maanden zoeken Ad tegengekomen. Dat is nu precies  2 jaar geleden.

Toen ik bij haar ben wezen kijken viel het me al op dat ze enorm nerveus was in de omgang, onder het zadel was het net zo. Ik voelde enorm veel spanning bij haar. Volgens de verkoper kwam dat door dat ze 4 weken stilstond, maar ik betwijfelde dit. Toch heb ik meteen besloten om haar te kopen. Waarom? Gewoon omdat ik haar verschrikkelijk leuk vond.

2 weken later werd ze gebracht naar haar nieuwe stal. Dat was voor mij ook een nieuwe stal, helaas zat mijn oude op dat moment vol. Vanaf dag 1 was het mis. Ze was zo bang en nerveus dat ze mensen zo goed als omver liep. Vluchten dat wilde ze.  1,5 week later had de pension houder er schoon genoeg van. We moesten per direct daar weg voor 10 uur 's avonds. Zat met mijn handen in het haar! Alle stallen waren vol, heb toen als laatste redmiddel haar oude eigenaar gebeld of ze daar nog een stal vrij hadden. Dat hadden ze.

Al snel kregen we de een en andere opmerking van haar dat het aan mij lag dat ze zo nerveus en bang was. Het meisje die op haar had gereden en haar ook in heeft gereden moest er maar even weer op. Die durfde haar wel aan te pakken, ze had immers ook met Ad wedstrijden gedaan en beleerd voor het springen zoals zij het noemde!?  Dat heb ik gelukkig niet gedaan. Ik geloofde er heilig in dat er onder dat bange nerveuze merrietje een hele lieve merrie zat. Onder het zadel ging het beetje bij beetje beter voor mijn gevoel. Ben ook met haar op les gegaan bij een aantal instructeurs, maar na een paar keer hielden die het ook voor gezien. Ad spoorde psychisch niet volgens hun en het zou ook nooit wat worden. Ik dacht daar anders over. Heb haar laten behandelen door een osteopaat, nieuw zadel laten aan meten voor haar. Steeds stapje voor stapje alles na laten kijken.  Kreeg ook steeds meer verhalen over Ad te horen. Bij het zadel mak maken hebben ze 3 weken lang haar mond tot bloedend toe kapot gemaakt, omdat ze niet wilde luisteren. Het meisje wat op haar heeft gereden vertelde ook nog vol trots dat ze Ad heeft aangepakt als ze niet wilde springen door haar met een zweep te slaan. Niet luisteren hoe zij het noemde, dan geef je haar toch een schop in haar buik!  Ik noem het de schoenmaat 45 methode.

Inmiddels begon het behoorlijk grimmig te worden op stal. De vorige eigenaresse was erg kwaad dat we een osteopaat naar haar hebben laten kijken. Dat moest eerst overlegd worden! Het was toch mijn pony? Samen met de pensionhoudster (de moeder van het meisje die Ad heeft gereden) moesten we met Ad per direct weg. Ze waren klaar met ons en helemaal ook met Ad.

Gelukkig was er godzijdank plek op mijn vertrouwde oude stalletje. Binnen een week was ze niet nerveus meer en nog liever  in de omgang. Ik had al contact met Monique gehad over de mail. Monique was op dat moment met zwangerschap verlof. Inmiddels had ik haar hele site door gespit, de E-books gelezen. Dit moest het gewoon zijn voor mij en Ad!

Begin september was het eindelijk zo ver! Onze eerste les van Monique. Ze wist me vrijwel meteen te vertellen dat Ad een links gebogen paard is en snel enorm veel spanning in haar lijf opbouwt. Zo dat was een enorme opluchting, iemand die niet zei dat ze gestoord was. Ik merkte binnen een half  uur in de les al dat ze zich ging ontspannen, iets wat ze nog nooit heeft gekund! Wow dacht ik! Wat een SUPER gevoel. Nu zijn we al weer een aantal lessen verder en het gaat steeds beter. Ad en ik hebben er echt weer lol aan. Ik had nooit gedacht dat ze zich kon ontspannen onder het zadel aangezien haar verleden. Nu zijn er nog steeds mensen in de omgeving die tegen mij zeggen; jaja het zal allemaal wel. Ze is altijd al moeilijk geweest met rijden. Moeilijk met rijden denk ik dan?  Dat heeft gewoon aan de manier van rijden gelegen! Dankzij Monique weet ik wel beter. We zijn er nog lang niet, maar het gaat elke dag een stapje vooruit. En het belangrijkste is; we genieten van elkaar. Daar draait het toch om!

Wilma.