Damiro en Anges

Ik wil heel erg graag een verhaal met je delen en een combinatie aan je voorstellen. Een verhaal van een ontzettend lief en bijzonder paard van een ontzettend lief en bijzonder mens. Het zijn Agnes en Damiro. Agnes heeft Damiro een 2e kans gegeven, ondanks zijn kissing spines en staak gedrag. We zijn nu sinds 2 maanden bezig met Damiro te revalideren en ik wil jullie graag in dit proces betrekken.

Het is erg knap van Agnes dat ze op deze manier zelf haar 'probleem' paard kan revalideren. Damiro is een hele goede leermeester voor haar, maar zonder haar gevoel en fantastische inzet zou hij zich niet zo snel hebben ontwikkeld.

Lees hieronder het verhaal van Agnes zelf en daaronder de eerste video. Daarin zie je enkele beelden van de afgelopen 2 maanden en wat er de eerste keer onder het zadel gebeurt. Zal Damiro staken?? Je ziet het allemaal in de video!

We zullen Damiro zijn ontwikkelingen blijven volgen. Als door zijn verhaal te delen andere paarden geholpen kunnen worden, dan zou dat al fantastisch zijn. Er zijn zoveel paarden als Damiro en helaas krijgen heel veel daarvan geen 2e kans...

Hoi Allemaal,

Mijn naam is Agnes de Boer, ik ben 21 jaar en dit verhaal gaat over Damiro, een heel bijzonder zwart paard die een uitzichtloze toekomst had. Samen met Monique veranderd die toekomst nu in eentje met ontelbaar veel mogelijkheden. De weg ernaartoe zit voor mij vol met grote openbaringen, verrassingen en een onbeschrijfelijk goed en opgelucht gevoel.

In oktober 2012 zag ik een oproep voorbij komen op facebook van stichting paard in nood dat er dringend gezocht werd naar een nieuw tehuis voor een 8 jarige ruin van 1.76 met kissing spines: Damiro! Bij Damiro was de diagnose kissing spines gesteld nadat hij tijdens het rijden begon te staken. Het begon met niet meer galopperen en eindigde bij het niet meer wegstappen na opstijgen. Vele dierenartsen, fysiothepeuten, osteopaten en ook een revalidatiecentrum lukte het niet om hem weer de oude te maken. Ik zag zijn foto en hij liet me niet meer los. Eigenlijk was ik helemaal niet opzoek naar een 'nieuw' paard, maar we hebben ruimte en na een paar na nachtjes slapen en met de goedkeuring van iedereen hier in huis heb ik besloten: ik ga mailen. Ik vond hem zo bijzonder en zo is het gekomen dat Damiro in december 2012 vanuit Rotterdam naar ons is verhuisd.

Ik had eerlijk gezegd geen idee hoe het zou lukken dat damiro weer berijdbaar zou worden, maar ergens in mij zei een stemmetje dat het zou lukken en daar wilde ik natuurlijk maar al te graag in geloven. Damiro werd opgevrolijkt door de andere paarden, het klikte meteen en ze staken de iewat trieste en onhandige Damiro aan met hun vrolijkheid. Hij begon heel langzaam te veranderen en uiteindelijk sloeg na 2 maand zijn vrolijke gedrag een beetje door. Hij galoppeerde met enige regelmaat dwars door de sterke omheining met stroom het weiland uit richting de stal, sprong over de bakrand heen en als we samen gingen wandelen was de kans dat we afzonderlijk weer thuis kwamen groter dan tegelijkertijd. Met tranen in mn dichtgeknepen ogen van machteloosheid stond ik dan te luisteren en te hopen dat hij zichzelf niks aandeed, tot hij zichzelf weer gevonden had en rustig werd en ik hem kon pakken.

In die zelfde tijd kwam ik de site van atletische rijkunst tegen. Mijn interesse was meteen gewekt en ik wou dolgraag meer weten. Echter vond ik dat Damiro er toen geestelijk niet aan toe was om aan het werk te gaan. Toen die ontplof buien in juli/augustus langzaam verdwenen zijn, heb ik in september een mailtje naar Monique gestuurd. Ze wou ons graag komen helpen en op 19 oktober hadden we onze eerste les. De klik was er meteen en dit was het begin van een nieuwe wereld die voor ons open ging! We begonnen met handwerken, dat had ik nog nooit gedaan maar ik vind het super leuk. Damiro toonde heel veel inzet en iedere week boekten we megasprongen vooruitgang. Onvoorstelbaar dat damiro 8 weken geleden nog moeite had met alleen een simpele binnenstelling en nu moeiteloos schouder binnen- en buitenwaarts uitvoert, feilloos achterwaars gaat en de eerste zijgangen zijn een feit.

Met rijden voel ik me na 11 jaar rijervaring weer totaal een beginner, het is zo anders maar zo simpel als je het eenmaal begrijpt. De nadruk ligt nu opeens niet meer bij aan de teugel rijden, dat gaat helemaal automatisch en ik hoef er helemaal geen ophouding voor te maken zolang damiro zijn rompstabiliteit maar vast kan houden. De eerste keer aandraven kun je zien op het filmpje, wat voelde ik me toen stuntelig! Damiro was onzeker en verwachtte pijn, maar met iedere overgang groeide zijn vertrouwen en lukte het ons steeds langere stukjes te draven. Het is zo'n uitdaging en eye opener dat ik me niet meer voor kan stellen hoe het was zonder deze kennis die we nu hebben en nog gaan krijgen van Monique! Een uitzichtloze toekomst hoeft niet het einde te beteken, dat laat Damiro aan iedereen zien. Er ligt nog een hele lange weg voor ons, maar Damiro stapt vol vertrouwen zijn toekomst tegemoet en samen met hem wil ik deze weg heel graag bewandelen.