Rosaminka en Lianne

Rosaminka is een merrie die kreupel liep omdat ze zo vast zat ik haar lijf.

Een paar jaar geleden gingen wij op zoek naar een paard. We hadden slechts één eis, het moest een enorm lief paard zijn. We schakelden daarom een kennis in die reeds 25 jaar ervaring met paarden heeft. Tevens had hij ook al meerdere paarden uit dezelfde stam als Rosaminka gehad. Hij vond ze allemaal schatten. Daarom besloten wij om helemaal naar Friesland af te reizen om naar dit paard te gaan kijken.

Het zou een donderbruin paard zijn. Toen ik dat hoorde was ik helemaal in de zevende hemel, want mijn eerste merrie was ook donderbruin. Zij was inmiddels al twee jaar overleden, maar ik verlangde eigenlijk nog altijd naar een soort gelijke merrie.

Wat een tegenvaller zeg! We kwamen de stal binnen en ik zag geen donderbruin paard staan. Toen de eigenaar het paard aanwees, dacht ik: 'maar zij is bruin'. Nu gaat het natuurlijk niet om de kleur van het paard, maar ik moest wel even weer met andere ogen naar het paard gaan kijken. Ik had inmiddels de omschakeling gemaakt en het paard werd voorgereden. Dit zag er netjes uit, ze liep goed en leek braaf.

Vervolgens mocht ik erop en ook bij mij was ze braaf, maar volgens mij is een paard de eerst keer met een andere ruiter altijd even rustig. We wilden geen verkeerde keus maken en dus heb ik een paar keer proef gereden. Ze was braaf met al het verkeer en luisterde over het algemeen goed. Ze had alleen de neiging om in galop onder mij vandaan te lopen. Achteraf gezien denk ik, ze had pijn, maar dat zag ik toen niet zo. Uiteindelijk hebben we besloten om Rosaminka aan te schaffen.

Ik zal de reis naar huis nooit vergeten. Rosaminka deed niets anders dan stampen en herrie maken in de trailer. Mijn moeder schreeuwde al: "we brengen haar terug." Eenmaal thuis was Rosa natuurlijk een beetje opgewonden, maar ook blij denk ik, want er stonden twee paarden en een veulentje op haar te wachten. Met dit veulentje is ze ook beste vrienden geworden en dat zijn ze nog steeds.

Na een paar dagen begon ik te rijden. Ze was inderdaad braaf, maar rende zomaar vanuit de rechter volte in galop naar de linkerhand. Ik had daar echt niets over te zeggen. Nu begrijp ik waarom ze dat deed. Echter toen zat ik met mijn handen in het haar. Verder viel me ook op dat ze erg op de schouder viel, wanneer ik bijvoorbeeld van hand veranderde. Ik kreeg het ook niet voor elkaar om dat te voorkomen. Ik had dat nog nooit op deze manier meegemaakt.

Binnen een klein jaar ging ze kreupel lopen. Ik zette haar even stil en vervolgens bouwde ik de training weer rustig op, met als gevolg dat ze niet veel later weer kreupel was. Ik wist niet wat ik hiermee moest en schakelde de dierenarts in. Hij stelde vast dat ze misschien een ontsteking in de hoef had en als dat het niet was leek het wel veel op hoefkatrolontsteking. Ik liet de hoefsmid komen, maar die had nog nooit zulke mooie hoeven gezien en vond geen zweer.

Hoefkatrol betekent het einde, althans dat had ik geleerd op de manege. Voordat ik de dierenarts weer zou inschakelen heb ik eerst veel gelezen over hoefkatrol. Zodoende kwam ik op de site van Monique de Rijk terecht. Toen ik haar site las wist ik zeker, dat wat er ook met Rosa was, dit niet haar einde hoefde te betekenen.

Tijdens ons eerste telefonische contact vertelde Monique het e.e.a. aan informatie en ik had bovendien al veel gelezen. Ik besloot het te proberen. Sindsdien komt Monique als het even kan wekelijks bij mij om me te begeleiden tijdens het rijden. Monique begeleidt me dan met rijden, maar ook met werk aan de hand. Ik ben al wel een tijd bezig met het rechtrichten (nu zo´n 1,5 jaar) en het ging ook echt niet altijd van een leien dakje, maar het werkt. Ik ben trots op hoe het nu gaat.  Nu weet ik zeker dat deze manier van trainen werkt, want zoals Rosa op dit moment loopt heeft ze nog nooit gelopen. Ze is nog niet helemaal recht, maar ze loopt al heel lang niet meer kreupel. Ze wordt nu zelfs een beetje druk en dat was ze nooit. Ook logisch als je bedenkt hoe vast ze zat.

Ze zat zo vast, dat zelfs de fysiotherapeut op den duur zei: "als er nu nog niet veel verbetering in komt denk ik niet dat ik je nog verder kan helpen". Gelukkig kwam er verbetering en vanaf dat moment is het alleen maar bergopwaarts gegaan. Ik sta helemaal achter deze manier van rijden en eigenlijk zouden alle paarden zo gereden moeten worden. Daarom ga ik nu ook met het jonge paard dat we hebben gelijk beginnen met recht richten, zodat zij nooit zo vast komt zitten als Rosa ooit zat.

Lianne Duursema.