Runner en Amber

Runner liep kreupel en er was sprake van veel rijtechnische problemen.

Mijn pony Runner heeft in september 2007 een peesblessure opgelopen. Althans, dat is wat na de echografie de diagnose was. Na 6 maanden boxrust en geen verbetering sloeg bij mij de twijfel toe. Hij gaf geen pijnsignalen op de pees, maar liep toch kreupel. Drie verschillende veeartsen hebben hem bekeken en de laatste constateerde, na plaatselijk uitverdoven, dat Runner kreupel liep aan beide voorbenen (voeten/hoeven). Dit alleen op het harde overigens, in de bak en op de rechte lijn was Runner zuiver. Ook de buigproef was oké. Er werd rekening gehouden met HKO, artrose en andere botgebreken dus gingen we in mei 2008 naar de kliniek voor foto's. Deze waren helemaal goed, niets op aan te merken. Geen diagnose dus.
Ik kreeg het advies rustig aan op te gaan bouwen en dus gewoon weer te beginnen met rijden. Dit gedaan en het ging in het begin eigenlijk heel fijn. Maar al snel begon Runner signalen af te geven die ik niet vertrouwde. 'Rijtechnische' problemen, die we voor de blessure ook al hadden, waaronder aanleuningproblemen en niet voorwaarts willen, kwamen in alle hevigheid terug. Voor mij voelde het echt als pijn en ik durfde amper meer te rijden, op wat rechte lijnen in stap na. Veearts er weer bij maar opnieuw kon er niets worden gevonden, op strakheid en gevoeligheid in z'n rugspieren na.

Ik heb hem toen op rust gezet en me voorgenomen hem pas weer op te pakken als hij lichamelijk oke is. Ik ben toen begonnen met fysiotherapie (Jack Meagher methode) en heb het zadel opnieuw na laten kijken en aan laten passen. Inmiddels was ik bij Monique terecht gekomen en zij bevestigde mijn vermoeden; al zijn klachten zouden wel eens heel goed uit de rug kunnen komen, veroorzaakt door scheefheid, vasthouden in het lichaam en niet kunnen ontspannen tijdens het rijden. Ook de fysio constateerde problemen in zijn rug. Met Monique ben ik begonnen met grondwerk, dubbele longe en uiteindelijk ook weer rijden!

Het mooie van deze manier van rijden vind ik de omgekeerde denkwijze. Een paard kan pas nageven als het ontspant en niet: Een paard kan pas ontspannen als het nageeft. Je rijdt voor ontspanning en je rijdt niet om het 'laten nageven'. Het klinkt zo simpel en vrijwel iedereen beaamt dit echter weinigen handelen er naar. 
Deze denkwijze heeft er voor gezorgd dat ik nooit meer ontevreden ben na het trainen. Ik stap altijd voldaan en vrolijk van mijn paard. Want als hij een keer wat meer moeite heeft met ontspannen, doen we gewoon een stap terug en doen we een oefening waarin hij makkelijker ontspant. En echt, een ontspannen paard geeft zo'n fantastisch gevoel!

Afgelopen zaterdag hebben we na een rustperiode (vorst) weer les gehad en hij pakte het zo fantastisch op! Een man van een stal verderop kwam toevallig even kijken en was heel enthousiast over hoe los Runner in z'n lichaam was. Hij was echt onder de indruk, leuk om te horen.

Runner gaat, wanneer de temperaturen wat meer omhoog gaan, twee weken in training bij Monique. Eigenlijk ga ik ook in training, want ik hoop zo veel mogelijk langs te kunnen komen en mee te kunnen leren. Ik hoop dat deze trainingsweken bijdragen aan een beter basis voor ons beiden zodat we ooit de noordelijke dressuurringen onveilig kunnen maken!

Amber Crommelin