Vroniki en Janna
Vroniki kreeg de diagnose hoefkatrolontsteking. Het advies van de dierenarts was een zenuwsnede te laten uitvoeren bij het paard.
In september 2008 merkte ik dat mijn paard Vroniki ineens begon te kreupelen. In stap was er eigenlijk niets aan de hand, maar zodra ik begon te draven met haar begon ze te kreupelen, vreemd te huppen en met haar hoofd te schudden. We dachten eerst dat het probleem rechtsachter zat, maar vanaf toen werd het alleen maar erger. Op een gegeven moment leek het alsof ze overal kreupel was! Ik wist niet meer wat het was of waar het zat, en we hebben toen een afspraak met de dierenarts gemaakt.
De dierenarts dacht in eerste instantie aan te kleine hoefijzers, en toen we haar andere ijzers omdeden knapte ze inderdaad al een heel stuk op, maar op de harde volte kreupelde Niki nog steeds. Daarom zijn er röntgenfoto's van haar benen gemaakt, waaruit bleek dat Vroniki linksvoor hoefkatrolontsteking heeft. De dierenarts vertelde dat een botje in haar been erg aangetast was. Dit gebeurd bij meerdere paarden, en ik had gewoon pech. Hij raadde aan om een zenuwsnede uit te voeren, zodat ik weer gewoon kon gaan rijden zonder dat mijn paard er iets van zou voelen.
Wij besloten het even aan te kijken en te zoeken naar een andere, misschien betere oplossing. Snijden kon altijd nog! Dus toen ik op internet bij de site van de Atletische Rijkunst terecht kwam werd ik wel heel enthousiast! Ik las dat paarden die er soms erger aan toe waren dan mijn Niki weer helemaal zuiver gingen lopen, en dat alles eigenlijk heel logisch te verklaren was. Ik heb direct contact met Monique gezocht. Vroniki stond op dat moment al tien weken helemaal stil. Monique was vanaf het begin al erg positief over alles, wat ik natuurlijk erg fijn vond. Ik had eigenlijk alles al opgegeven omdat het paard zo goed als afgeschreven was. Maar door haar kreeg ik weer een beetje hoop dat het misschien toch nog goed zou komen.
Met Monique spraken we af dat we Niki vanaf één december in training zouden zetten. Dat was het beste aangezien we toch nog wel anderhalf uur moeten rijden om in Haren te komen, en ik nu mooi in de kerstvakantie en week zou kunnen komen om met Niki te lessen.
In het begin was het wel heel raar. Ik heb mijn paard altijd aan huis gehad, en moest nu dus heel erg wennen aan dat ze er niet meer was. Maar gelukkig kreeg ik bijna elke dag een mailtje of een belletje vanuit Haren. Ik werd goed op de hoogte gehouden over hoe Niki haar nieuwe training oppakte. En na twee weken mocht ik er dan eindelijk een weekend heen. Ik kon logeren bij mijn oom en tante in de buurt, en overdag was ik dan bij Monique en de paarden om ze te verzorgen en te trainen.
Dat eerste weekend hebben we vooral veel aan de hand gedaan. Ik heb me erover verbaasd hoe snel Niki dit oppakte, want ze kon die zondag alweer veel meer dan de zaterdag ervoor! Ook vond ik het erg leuk om aan de hand al te kunnen zien en voelen wanneer het paard uit balans raakt, en hoe je hem dan simpel door hem rechtop te zetten weer in zijn nieuwe balans zet.
De week voor de kerstvakantie kon ik al bijna niet wachten om weer naar Haren te reizen. Monique had ondertussen het rijden met Niki al wat opgepakt, en toen ik op 19 december aankwam kon ik meteen beginnen met lessen.
Die zaterdag was ik al erg vroeg bij Monique, want ik zou voor de tweede keer met haar mee naar de lessen die ze geeft. Van te voren konden we Niki nog even rijden, en toen heb ik voor het eerst echt kunnen voelen hoe geweldig dit nieuwe rijden eigenlijk is. Ik voelde de rug ontspannen, en ik voelde hoe het paard uit zichzelf mijn hand opzocht. Ik had gelijke verbinding op beide teugels wat bij het paard wegkwam, en niet bij de ruiter. Echt een super fijn gevoel!
Voor mij kon de dag toen al niet meer stuk, maar ook de lessen waren erg leuk en leerzaam. Ik vond het erg leuk om met verschillende mensen te praten over hun probleem met een paard of pony en om te kijken hoe hier mee om werd gegaan.
Een geweldig voorbeeld is het paardje wat voor het eerst kwam lessen bij Monique. Aan het begin van de les racete het dier door de bak zo hard ze kon. Wij hadden gedacht dat het een hele opgave zou worden om haar te laten ontspannen, maar zodra de amazone het rechtrichten een beetje door had, werd het al beter. Aan het eind van de les liep de pony ontspannen en in één tempo door de bak. Ik vond het geweldig om dit te zien!
De rest van de week hebben we ons vooral gericht op het rijden, en ik heb elke dag kunnen lessen met Niki en met Jacado. Jacado is voor mij een goed leerpaard, omdat hij heel duidelijk laat voelen wanneer je iets goed doet en wanneer niet. Hij is net als Niki linksgebogen. Zo kon ik wat ik op Jacado geleerd had ook toepassen op Niki.
Ik heb echt een superleuke week gehad, en ik heb genoten van het feit dat ik weer gewoon kan rijden op een gezond paard. Dankzij Monique weet ik dat hoefkatrol niet het einde hoeft te betekenen, en dat ik straks zelfs weer wedstrijden kan gaan rijden. Een paar weken geleden had ik dat niet durven dromen!
Ik ben ook het laatste weekend van de revalidatietraining nog geweest om te kunnen lessen. Zo heb ik een zo goed mogelijke basis opgebouwd om straks thuis zo te blijven rijden. Ik kijk er erg naar uit om Niki zondag weer mee naar huis te nemen. Dan staat ze weer lekker in haar eigen stalletje, en kan ik iedereen laten zien dat ze niet kreupel is, en dat alles goed komt.
Ik blijf natuurlijk nog wel bij Monique lessen, maar toch wil ik haar op deze manier alvast hartelijk bedanken! Dankzij Monique heb ik kennis kunnen maken met een nieuwe manier van rijden, en kan ik nog jaren plezier hebben met mijn Niki!
Janna Taekema