Heftige Kissing Spines

Ik krijg de afgelopen 2 jaar met grote regelmaat paarden op mijn pad die de diagnose kissing spines hebben. In veel gevallen gaat dit om paarden die nog onder de 10 jaar zijn. Eind vorig jaar werd ik benaderd door Mechtild over haar merrie Diede. Een 19 jarige merrie met vergroeide wervels en botoplossing. In deze mate had ik het nog niet eerder meegemaakt en was het voor mij ook nieuw om te kijken in hoeverre de training het paard kan helpen. We zijn dit gaan onderzoeken. Hieronder lees je het verhaal van Mechtild zelf over dit proces....

Meer informatie over kissing spines en hoe de training ter revalidatie ingezet kan worden, inclusief bewijs dat dit effect heeft, vind je bij kissing spinnes Juni 2015, trainingsweekend met Diede

Al maanden geleden had ik dit weekend afgesproken... ongeveer toen ik te horen had gekregen dat Diede (welsh, merrie, 19 jaar, sinds 1.5 jaar bij ons) een ernstige vorm van kissing spines had. Ik kon me bij het oorspronkelijke advies (stoppen met rijden) niet meteen neerleggen, omdat het samenwerken met dit lieve dier haarzelf en mijn dochter en mij zo gelukkig maakte, tenminste, toen ze nog niet zoveel pijn had. We zouden samen met Monique een revalidatiepoging gaan doen. het probleem was alleen dat ik veel te ver weg woonde voor instructie en dus deden we alles per mail en telefoon en e-book. En hoewel al die dingen nuttig waren, en ik in dat dikke half jaar een totaal andere visie heb ontwikkeld ten opzichte van het dressuurmatig rijden dan veel mensen om me heen, schoot ik ook tekort in dingen met als gevolg dat , tegen de tijd dat het trainingsweekend dichterbij kwam, ik behoorlijk in een dip zat; het herstel leek niet verder te komen, buitenrijden was nog wel leuk, maar verder was de lol er wel af, voor haar, en dus voor ons.
En toen kwam het weekend.. Ik erg uit mn comfortzone, weg van huis, alleen in een hutje overnachten, sceptisch over de verwachtingen die ik natuurlijk toch had, kortom een warboel in mn hoofd. Mede dankzij de ontzettend lieve en begripvolle begeleiding door Monique en Diana voelde ik me snel op mn gemak, en de oefeningen met diede, zowel aan de hand als onder het zadel waren niet rampzalig, wat voor mij als begin al genoeg was.
In die paar dagen heb ik heel veel geleerd, en wat natuurlijk een ongelooflijke ervaring was; het heeft diede zo goed gedaan, de derde dag deed ze iets wat ze al maanden niet meer had gedaan; ze begon te "sjouwen" zoals wij dat altijd noemen; ze ging in een vlot tempo en soepel en verend door de bak, hield het tempo hoog zonder geknutsel van mijn kant! Nou dat was echt wel even geleden, en voor mij het zekerste bewijs dat dit haar goed deed.Is diede nu een paard waarmee we weer vol aan de bak kunnen? nee dat is niet mijn gevoel, maar wat wel heel belangrijk is, ik geloof weer in vooruitgang, en nog veel fijner dan dat; van een situatie waarbij je bij alles wat je met haar deed dacht "ik doe haar pijn" is er een situatie gekomen waarbij ik denk als ik met haar aan t werk ben "dit doet haar goed". Ik ga er alles aan doen om deze lijn vast te houden, om meer te leren, meer gevoel te ontwikkelen, want Diede, en welk paard niet verdient het zo.
Naast de eigen beslommeringen was het ook erg interressant om naar mijn medecursisten te kijken, we waren met zn 4-en, met paarden en pony's met heel verschillende problematiek en nivo. Eigenlijk leek het wel alsof je de hele dag niet anders deed dan kijken, voelen, leren.. en dat was ook precies wat ik wilde..

Monique, en Diana, jullie hebben ons iets unieks gegeven, het was om met jouw woorden te spreken, monique, " bizar" wat er met Diede gebeurde, en ik zal dat nooit vergeten.